Ομιλία του Νίκου Βούτση στο 3ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Συντρόφισσες και σύντροφοι με αυτό το συνέδριο αναλαμβάνουμε πράγματι ιστορικές ευθύνες και δεσμεύσεις. Θέλω να αναφερθώ σε τέσσερα ζητήματα. Είναι φανερό ότι μπαίνουμε μέσα από πολύ πυκνό πολιτικό χρόνο σε ένα νέο ιστορικό κύκλο. Έχουν τεθεί σταυρικά ζητήματα. Ειρήνη ή πόλεμος, ζωή ή θάνατος, με την πανδημία. Τεράστιες νέες ανισότητες, με την κλιματική κρίση, με την ψηφιακή μετάβαση, με πλούσιους και φτωχούς σε όλο τον κόσμο. Απάντηση αναγκαία η οποία πρέπει να υπάρξει στην επιθετική καπιταλιστική αναδιάρθρωση επί κινδύνω για όλο τον κόσμο. Προηγούμενα ακούσαμε και για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Συντρόφισσες και σύντροφοι όταν τίθενται σταυρικά προβλήματα, όταν ξανάρχεται το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα τότε η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι, ειρήνη και Αριστερά με ένα πρόγραμμα που να δίνει διέξοδο σε όλα αυτά τα προβλήματα για όλο τον κόσμο. Δηλαδή με σοσιαλισμό. Με την επικαιρότητα των σοσιαλιστικών λύσεων.
Όταν τίθενται σταυρικά ζητήματα μπαίνουν διλήμματα και σχηματοποιούνται απόψεις διαφορετικές και αντίπαλες οι οποίες συγκρούονται σε όλα τα επίπεδα. Σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή την Ευρώπη, σε αυτό το διεθνές πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία πρέπει να πάρει και παίρνει τις αποφάσεις του. Παίρνει τις αποφάσεις του για μαχητική ριζοσπαστική αντιπολίτευση για προγραμματική μάχη με επίκεντρο τις δημόσιες πολιτικές, την εργασία, τη δημοκρατία με συμμαχίες πολιτικές και κοινωνικές εκπροσωπήσεις με ριζοσπαστικές προγραμματικές θέσεις. Και ναι, και ήταν πολύ σημαντικό αυτό στη χθεσινή εισήγηση του προέδρου του κόμματος, με ιδεολογική σύγκρουση. Το λέω για όσους συντρόφους και συντρόφισσες όταν ακούνε για ιδεολογία, θεωρία ή κουλτούρα τους έρχεται να βγάλουνε όπλο. Δεν είναι έτσι.
Στη σημερινή εποχή η Νέα Δημοκρατία, όπως ανάλυσαν όλοι οι σύντροφοι, όλες οι θεσμικές αλλαγές που φέρνει, όλο το καθεστώς το οποίο στήνει, όλη της η πολιτική, όλο της το ύφος και το ήθος αποπνέει μία σκληρή ιδεολογική συγκρότηση, μία αναθεώρηση της ιστορίας και μία σκληρή μάχη που δίνει για να μην ξανάρθει η Αριστερά στη διακυβέρνηση του τόπου σαν κορμός προοδευτικών λύσεων.
Απέναντι σε αυτό είμαστε υποχρεωμένοι και έχουμε τα στοιχεία και τον κόσμο και τις κοινωνικές δυνάμεις, να δώσουμε αυτή τη μάχη. Σε κάθε μέτρο που προτείνεται του ριζοσπαστικού ρεαλισμού, σε κάθε προγραμματικό μας μέτρο, σε κάθε αντιπαράθεση μας μέσα στη Βουλή, σε κάθε αίτημα πρωτογενές τίθεται μέσα στα μαζικά κινήματα, υπάρχει η ιδεολογική και η θεωρητική σύγκρουση για αναδιαμόρφωση της συνείδησης. Ιδιαίτερα των νέων γενιών για να μπορέσουν να πάρουν την ελπίδα και να δώσουν τη μάχη έτσι ώστε να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Έτσι γίνεται η διεκδίκηση της ηγεμονίας. Όχι διά της επιβολής, όχι τρώγοντας από τα έτοιμα, όχι από τα συγκοινωνούντα δοχεία, όχι επειδή θα βαρεθούν ή θα τους χτυπήσει αλύπητα ο Μητσοτάκης. Όλα αυτά συμποσούνται σε μία άλλη επιλογή, στην εναλλακτική πολιτική για τις προοδευτικές δυνάμεις.
Δεύτερον. Ένα φάντασμα υπάρχει πάνω από τη χώρα μας, από το πολιτικό σύστημα το παλιό, από το ακραίο κέντρο. Από το καθεστώς Μητσοτάκη αλλά και από τα οικονομικά, πολιτικά και πολύπλοκα συμφέροντα στην Ελλάδα και στη χώρα που στηρίζουν αυτή την πολιτική. Δεν θα συγκρουστούμε και δεν θα νικήσουμε μόνο την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να υπάρξει εναλλακτική προοδευτική λύση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία αλλά πρέπει να υπερνικήσουμε και αυτά τα συμφέροντα που έχουν ονοματεπώνυμο που είναι σε όλους τους αρμούς μέσα της διαπλοκής της αδιαφάνειας. Είναι μέσα στον πυρήνα αυτής της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής ιδιαίτερα ενάντια στα παιδιά μας, στη νεολαία, στους νέους.
Πρέπει να υπερνικήσουμε κι αυτά τα συμφέροντα που έχουν ονοματεπώνυμο, που είναι μέσα σε όλους τους αρμούς της διαπλοκής, της αδιαφάνειας, είναι μέσα στον πυρήνα της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ιδιαίτερα ενάντια στα παιδιά μας, στη νεολαία, στους νέους. Πρέπει από την πλευρά μας, με σαφήνεια, αυτά τα εμπόδια να τα ξεπεράσουμε, να τα υπερνικήσουμε, να δώσουμε τη σφραγίδα μας. Και έχομε στο τρίτο σημείο, που ενδεχομένως κάποιους συντρόφους να τους ξενίσει ή και έξω από εδώ. Αλλά πρέπει τα πράγματα τα λέμε με το όνομά τους και πρέπει να συνεννοούμαστε και νομίζω ότι έχουμε το κοινό έδαφος να συνεννοηθούμε. διότι είχαμε μια κυβερνητική εμπειρία μόνο εμείς, σαν γαλατικό χωριό, μέσα στην Ευρώπη με πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι συμφωνούμε όλοι ότι θέλουμε μία ανοιχτή σύγχρονη, δημοκρατική αριστερά, ριζοσπαστική και ανανεωτική ταυτόχρονα, κινηματική αριστερά, που θα νοηματοδοτεί, θα στηρίζει την αντίληψη και την ανάληψη της ευθύνης για διακυβέρνηση, για μια αριστερή προοδευτική πολιτική. Δεν ισχύει το αντίθετό, δεν συμφωνώ με την ανομολόγητη αντίληψη ότι πρέπει να οικοδομήσουμε, επειδή έχουμε ακριβώς την απαίτηση και υπάρχει και κοινωνική ανάγκη, να διεκδικήσουμε τη διακυβέρνηση της χώρας για δεύτερη φορά, ότι θα πρέπει να οικοδομούμε μια κυβερνητική αριστερά. Δηλαδή μία αριστερά, δηλαδή μία αριστερά η οποία πάση θυσία, κάθε φορά θα είναι ένα κόμμα εξουσίας και θα ζει μόνο ως κόμμα εξουσίας. Διότι τι σημαίνει αυτό, να είμαστε σαφείς, δεν είμαστε όπως μερικά χρόνια, περάσαμε είδαμε, συγκρουστήκαμε, κάναμε συμβιβασμούς πίσω, μπρος. Είδαμε την αυτοπεποίθηση, είδαμε την αλαζονεία , εάν το βάλεις ως αυτοσκοπό τότε είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κομβικές στρατηγικές υποχωρήσεις, να κάνεις θεσμικούς στρατηγικούς συμβιβασμούς, να γίνεις ένα μέρος του συστήματος. Πολεμάνε τον ΣΥΡΙΖΑ, πολεμάνε τον Αλέξη Τσίπρα, μας πολεμάνε όλους επειδή δεν είμαστε μέρος του συστήματος, επειδή δεν θέλουμε να γίνουμε μέρος του συστήματος. Δεν θα απογοητεύσουμε ούτε στιγμή τα μαζικά κινήματα, ακούστηκαν πρωτύτερα. Μέσα σε συνθήκες λοκντάουν, μέσα σε συνθήκες φόβου, από πόλεμο μέχρι πανδημία και νεκρούς σε κάθε σπίτι και τρομακτική ακρίβεια, που προσπαθούν οι άνθρωποι στους χώρους εργασίας, μέσα στην νεολαία, παντού. Που προσπαθούν να σκιρτήσουν, να φτιάξουν κάποια κινήματα απέναντι στο αυταρχικό κράτος της δεξιάς, δεν θα τους γυρίσουμε την πλάτη, ούτε τώρα ούτε όταν γίνουμε κυβέρνηση.
Τέταρτο και τελευταίο, συντρόφισσες και σύντροφοι, συμφωνώ απόλυτα με τον σύντροφο Πρόεδρο στην δήλωση υπερηφάνειας που έκανε εχθές, το χρειαζόμασταν κι εγώ έτσι μίλαγα, έχοντας τις αντιρρήσεις μου και τις ενστάσεις μου, τις διαφωνίες μου σε διάφορα ζητήματα, τη δήλωση υπερηφάνειας για το τι κάναμε εν τέλει ως κυβέρνηση. Παρά τα λάθη τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς.
Εγώ θέλω να προσθέσω ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για το κόμμα μας. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι ιδιαίτερα για το κόμμα μας μέσα σε αυτά τα δύσκολα 4,5 χρόνια. Εγώ ήμουν κλεισμένος στο Υπουργείο Εσωτερικών, κάναμε το δημοψήφισμα και ήμουν 4,5 χρόνια μέσα στη Βουλή. Και δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες δίναν τη μάχη στο πεδίο της διακυβέρνησης ή στο Χίλτον με την Τρόικα. Αλλά υπήρχατε. Υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες σύντροφοι.
Θα μου πείτε γιατί το λέω αυτό, υπάρχει κανείς που το αμφισβητεί; Κι άκουσα με ευχαρίστηση το σύντροφο Ραγκούση, που έχουμε πάει και σε κοινές ομιλίες από την πρώτη στιγμή που ήρθε και το έχω σημειώσει και μιλούσε. Είναι εξαίρεση ο σύντροφος Ραγκούσης ως προς αυτό το ζήτημα. Δεν είναι έτσι.
Μέσα στην πολιτική ζωή του τόπου και με ανοικτή ενθάρρυνση μέσα από το κόμμα, επί δυο χρόνια, υπήρξε συστηματική απαξίωση και ύβρις εναντίον του κόμματος. Από δημοσιολογούντες, από πολιτικούς αντιπάλους, από διάφορους οι οποίοι βλέπανε τυχοδιωκτικά να έρθουν μέσα σε αυτό το χώρο. Λίγοι, με υπογραφές όμως. Και χωρίς να αποθαρρύνονται, δυστυχώς, πάντοτε ηγετικά.
Θέλω να είμαι σαφής. Διότι αυτό το κόμμα, το κόμμα του 3% – εγώ ήμουν και σε μικρότερα και σε άλλα και στο ΚΚΕ Εσωτερικού και σε άλλα μέσα από μια διαδρομή, διότι η Αριστερά έχει μια διαδρομή, δεν είναι όχημα ευκαιρίας η Αριστερά. Αυτό το κόμμα, το κόμμα του 3% δεν ήταν ένα κόμμα νέου τύπου, άκουσα κάτι για Λένιν, Στάλιν κτλ, ελάτε τώρα, μήπως θέλετε να κάνουμε καμία θεωρητική κουβέντα; Ήταν το πιο δημοκρατικό κόμμα επί δεκαετίες στην πολιτική ζωή του τόπου. Ήταν και ήμασταν εμείς και η εκάστοτε νεολαία, διότι δυστυχώς πολλά από τα παιδιά μας κατά καιρούς τα διώχναμε με τον τρόπο που ασκούσαμε πολιτική και είχαμε και τραύματα. Ήμασταν το πιο δημοκρατικό κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία σύντροφοι που μαζί τώρα συμπορευόμαστε κι εγώ ομνύω στην Κοινή Προγραμματική Διακήρυξη ήταν πάντοτε το καλύτερο υπόδειγμα που έχει υπάρξει σε κλίμακα Αριστεράς προϊόν ανασυνθέσεων και αναθεμελίωσης της Αριστεράς. Γι’ αυτό υπάρχει η ευαισθησία για τα ταυτοτικά ζητήματα. Και λένε πολλοί σύντροφοι, γιατί υπάρχει κανένα θέμα ιδεολογίας, θεωρίας, ταυτότητας; Διότι αυτή η δημοκρατική ταυτότητα είναι σφυρηλατημένη μέσα από αγώνες, ανασυνθέσεις, πλησιάσματα, συγκλίσεις, αποχωρισμούς από διάφορες παραδόσεις της Αριστεράς και έδωσε παράδειγμα σε κλίμακα Ευρώπης, σε κλίμακα κόσμου. Φτάσαμε στη διακυβέρνηση μέσα από μια ενιαία πορεία με τομές στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο είχε και ο ηγέτης μας ο Αλέξης Τσίπρας, που ξέρει πάρα πολύ καλά αυτή τη διαδρομή. Την ξέρει, τη σέβεται και πρέπει να την υποστηρίζει.
Με συγχωρείτε πάρα πολύ συντρόφισσες και σύντροφοι του Προεδρείου, έκλεισα, θέλω να υπενθυμίσω ότι επί δυόμισι χρόνια σε όλα τα όργανα του κόμματος, τα εκλεγμένα, τα υβριδικά, μέσα σε αυτή τη διαδρομή μέσα στην πανδημία και στα όργανα τα πολιτικά που συμμετείχα και που βεβαίως δεν έκανα διαρροές, πάντοτε μιλούσα για πανστρατιά και για συλλογικότητα και καλώ οποιονδήποτε να με διαψεύσει.
Φωτογραφία: ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ/EUROKINISSI