Ομιλία του Νάσου Ηλιόπουλου στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Συντρόφισσες και σύντροφοι υπάρχουν δύο τρόποι να γραφτεί η ιστορία ενός κόμματος και αυτό αποφασίζουμε αυτές τις μέρες. Ποιον τρόπο θα διαλέξουμε για να γράψουμε την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Ο πρώτος τρόπος είναι κάποιος να εστιάσει στα μικρά, στα εσωτερικά μικρογεγονότα. Ο δεύτερος τρόπος είναι κοιτάξει την μεγάλη κοινωνική εικόνα. Να δει τις μάχες που δίνει και κερδίζει ένα πολιτικό υποκείμενο. Κι εγώ είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσουμε τον δεύτερο τρόπο. Και όταν θα τελειώσει αυτό το Συνέδριο, σε αυτή την αίθουσα δεν θα υπάρχουν χαμένοι και νικητές.
Νικητές θα είναι ο κόσμος της εργασίας, νικητές θα είναι η νεολαία, νικητές θα είναι οι λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά, της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης.
Και χαμένο θα είναι όλο το οικονομικό μιντιακό σύστημα που έχει ποντάρει τα πάντα στο να διαλύσει τις ζωές μας και στο να στηρίζει τη κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο τρόπος που θα συζητήσουμε όλες αυτές τις μέρες, οφείλει να σεβαστεί ένα και μόνο ένα πράγμα. Αυτό που ακούμε όλοι στους φίλους μας, στις παρέες μας, μέσα στο τρένο, μέσα στα λεωφορεία: ότι ο μήνας δεν βγαίνει.
Όταν θα φύγουμε από εδώ θα πρέπει να κάνουμε δύο συγκεκριμένα πράγματα: μεγάλο κίνημα κατά της ακρίβειας, με σωματεία, συλλόγους, τοπική αυτοδιοίκηση, παντού. Ο λογαριασμός θα πάει στο Μαξίμου. Ο λογαριασμός θα πάει στον Μητσοτάκη.
Και δεύτερο πράγμα: Ξανά δίκτυα αλληλεγγύης παντού. Κανένας μόνος του. Γιατί η φρίκη της εξαθλίωσης δεν γεννάει εξέγερση. Κανένας δεν πρέπει να μείνει μόνος του. Η αλληλεγγύη είναι δική μας ασπίδα. Η αλληλεγγύη είναι ο δικός μας πολιτισμός.
Δύο βασικές προγραμματικές αιχμές για την επόμενη ημέρα.
Πρώτον, εργασία. Να μιλάμε συνέχεια για τον κόσμο της εργασίας. Να μιλάμε γι’ αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Να μιλήσουμε για τον βασικό μισθό, για την απελευθέρωση των συλλογικών συμβάσεων, για την επαναφορά των ελεγκτικών μηχανισμών.
Δεύτερον, δημόσια εργαλεία για να υπερασπιστούμε την ασφάλεια της κοινωνίας. Απέναντι σε μια κατάσταση πολλαπλών κρίσεων, χωρίς δημόσια εργαλεία στο ΕΣΥ, στην ενέργεια, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, παντού! Χωρίς δημόσια εργαλεία δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνική ασφάλεια.
Αλλά να είμαστε καθαροί μεταξύ μας. Πραγματικές κοινωνικές αλλαγές δεν μπορεί να κάνει μόνο μια κυβέρνηση αν δεν έχει ένα ζωντανό κοινωνικό ρεύμα. Άρα, χωρίς την κυβέρνηση δεν γίνεται, μόνο η κυβέρνηση δεν φτάνει.
Όταν την περίοδο 2015-2019 μεγάλες πολυεθνικές αναγκάστηκαν για πρώτη φορά να τηρήσουν το ωράριο, όταν την περίοδο 2015-2019 μεγάλη τράπεζα αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 1,6 εκ. επειδή παραβίασε το ωράριο των εργαζομένων, αυτά δεν θα είχαν γίνει αν δεν είχαμε ζωντανή σχέση με τους ανθρώπους μέσα στα σωματεία, με τους ανθρώπους μέσα στους χώρους δουλειάς.
Τέταρτη παρατήρηση. Να μιλήσουμε για τη φυσιογνωμία του μέλους. Να ηττηθεί η λογική του μικρού κόμματος. Γιατί μικρό είναι το κόμμα το οποίο θυμάται την τοπική αυτοδιοίκηση πέντε μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές. Γιατί μικρό είναι το κόμμα το οποίο δεν θέλει μέλη τα οποία δίνουν καθημερινά αγώνες, αλλά θέλει στρατούς για στελέχη και πολιτευτές. Γιατί μικρό είναι το κόμμα το οποίο ακόμη και στα εργασιακά σήμερα δεν έχει μια κοινή έκφραση γιατί κάποιοι φοβούνται να μη χάσουν τις μικροεξουσίες τους.
Πέμπτο σημείο: Πρέπει να γίνουμε κυβέρνηση. Αλλά για να γίνουμε κυβέρνηση προϋπόθεση είναι να μη γίνουμε σαν τους άλλους. Και επιτρέψτε μου εδώ, στη λίστα περηφάνιας που ανέφερε εχθές ο πρόεδρος, να αναφέρω άλλον ένα λόγο. Είμαστε περήφανοι για τον σύντροφό μας, τον Γιάννη Μπαντή, ο οποίος είχε κάνει τον εαυτό του ανθρώπινη ασπίδα για να μπουν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία. Απέναντι σε ρατσιστές, φασίστες και ακροδεξιούς.
Τελευταία φράση. Να θυμηθούμε τις μέρες της πανδημίας. Να θυμηθούμε την πρώτη περίοδο, τότε που όλοι ήμασταν κλεισμένοι μέσα και φάνηκε το κρίσιμο και ποιος έχει τη δύναμη. Τότε που την κοινωνία και τις πόλεις μας την κράτησαν όρθια οι μέχρι προχθές αόρατοι. Οι εργαζόμενοι στα ντελίβερι, οι εργαζόμενοι στην εφοδιαστική αλυσίδα, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία. Να θυμηθούμε το σύνθημα: Να νικήσει η ζωή! Ζωή και όχι επιβίωση!
Οι μέρες της άμυνας τελειώνουνε. Περνάμε στην επίθεση.
Φωτογραφία: ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ / EUROKINISSI