Δ. Τζανακόπουλος: Το συνέδριο μας, έχει στείλει μήνυμα νίκης, μήνυμα πολιτικής αλλαγής – Παράγεται μια επιθυμία δημοκρατίας, οδοδείκτης για το κόμμα του μέλλοντος
Ομιλία του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στο 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Συντρόφισσες και σύντροφοι νομίζω ότι το Συνέδριό μας, ήδη από χτες, έχει στείλει μήνυμα. Έχει στείλει μήνυμα νίκης, έχει στείλει μήνυμα πολιτικής αλλαγής. Τόσο η χτεσινή, όσο και η σημερινή παρουσία και συζήτηση των μελών του Κόμματος, των αντιπροσώπων, των πολιτικών μας στελεχών έχει στην κυριολεξία προκαλέσει πανικό στα επιτελεία των αντιπάλων μας, στα επιτελεία του Μαξίμου, των ολιγαρχών, των μεγαλοεκδοτών, στα επιτελεία δηλαδή του καθεστώτος Μητσοτάκη.
Κατανοούν, βλέπουν, νιώθουν ότι είμαστε στην κυριολεξία προ των πυλών. Αυτοί, οι ίδιοι, που φαντασιώνονταν την κατάρρευση, οι ίδιοι που σχεδίαζαν τις στρατηγικές της παρένθεσης, οι ίδιοι που φαντασιώνονταν το πολιτικό σύστημα του ενάμιση Κόμματος, τη ρευστοποίηση, παίρνουν για άλλη μια φορά την πολιτική τους απάντηση. Βλέπουν ένα ΣΥΡΙΖΑ μαζικό, αποφασιστικό, μαχητικό, έμπειρο, έτοιμο.
Δεν πετάμε βεβαίως στα σύννεφα. Ξέρουμε και τις δυσκολίες, αλλά και την πολυπλοκότητα της πολιτικής συγκυρίας, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας.
Ο κόσμος του 2022 μοιάζει ελάχιστα με τον κόσμο του 2020, όταν ήταν να πραγματοποιηθεί αρχικά το Συνέδριό μας μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2019. Και μοιάζει τόσο λίγο ο κόσμος του 2022 με τον κόσμο του 2020, που ακόμη κι αν είχαμε κάνει Συνέδριο τότε, σήμερα θα έπρεπε να κάνουμε ένα ακόμη Συνέδριο, για να συζητήσουμε όλα όσα έχουν μεσολαβήσει από τότε μέχρι σήμερα, αυτές τις τεκτονικές αλλαγές στη διεθνή γεωπολιτική κατάσταση, τις τεκτονικές αλλαγές που έχει φέρει η πανδημία στην κοινωνική ζωή και την καθημερινότητα, τις τεκτονικές αλλαγές που προκαλεί η τεράστια παγκόσμια ενεργειακή κρίση, αλλά και η κρίση ακρίβειας και οι πληθωριστικές τάσεις που πιέζουν ολόκληρες οικονομίες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πανδημική κρίση, ενεργειακή κρίση, ο πόλεμος με τη ρωσική εισβολή ανοίγουν μια νέα πολιτική και κοινωνική σελίδα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι ο νεοφιλελευθερισμός και ο ιμπεριαλισμός με όλες τις πολυπλοκότητές τους, με όλες τις ασταθείς ισορροπίες των συμβιβασμών τους, έχουν ιστορικά αποτύχει και έχουν ιστορικά χρεοκοπήσει διαψεύδοντας όλες εκείνες τις μεγαλοστομίες των αρχών της δεκαετίας του ’90 περί τέλους της ιστορίας, περί τέλους της πάλης των τάξεων, περί τέλους των ιδεολογιών και απόλυτης επικράτησης της φιλελεύθερης οικονομίας και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Και μάλιστα ο νεοφιλελευθερισμός και αυτού του τύπου η γεωπολιτική κατάστρωση το μόνο το οποίο παράγουν σήμερα, είναι αδιέξοδα, είναι φτώχεια, είναι δυστυχία, είναι προσφυγιά, είναι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, αλλά σήμερα βρισκόμαστε ενώπιον και μιας ακόμη τεράστιας ιστορικού χαρακτήρα αλλαγής, στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται ο σύγχρονος κόσμος.
Ανοίγει για άλλη μια φορά ένα κεφάλαιο που η δική μου γενιά, δεν είχε προλάβει να διαβάσει και δεν είχε προλάβει να ζήσει. Ένα κεφάλαιο, που αρκετές γενιές σε αυτή εδώ την αίθουσα αλλά και στην ελληνική κοινωνία και στον κόσμο, το έζησαν στη μέγιστη επικινδυνότητά του. Και τούτο είναι το κεφάλαιο της πυρηνικής απειλής. Αυτό, μετασχηματίζει τους όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης, μετασχηματίζει τους όρους στη βάση των οποίων διαμορφώνονται οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες το 2022.
Το γεγονός ότι οι Ρώσοι αξιωματούχοι, αλλά και αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ έχουν αρχίσει δημοσίως να παραθέτουν τους όρους υπό τους οποίους δικαιούνται να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα, είναι αλλαγή παραδείγματος για τον κόσμο τον οποίο γνώρισε η δική μου γενιά και επομένως γίνεται σαφές και γίνεται και επιτακτικό αυτό το οποίο έλεγε προηγουμένως ο Αριστείδης Μπαλτάς, ότι θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, η Αριστερά, οι προοδευτικές δυνάμεις στον κόσμο να έχουν μια άτεγκτη στάση υπέρ της ειρήνης, υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών.
Και είναι ακριβώς γι’ αυτό, ακριβώς γιατί μπαίνουμε σε ένα νέο κόσμο με νέες διαφορετικές πολιτικές κοινωνικές και ταξικές συντεταγμένες, που είναι σήμερα πιο επιτακτικός και πιο αναγκαίος από ποτέ ο συνολικός κοινωνικός μετασχηματισμός, μια μεγάλη στροφή μια μεγάλη αναδιάταξη ιεραρχήσεων και προτεραιοτήτων.
Νομίζω ότι σε αυτό ακριβώς το διεθνές πλαίσιο της όξυνσης των συγκρούσεων, της ανάδυσης απειλών για την κοινωνία, τη δημοκρατία αλλά και την ίδια την ανθρωπότητα, είναι που έθεσε χτες ο Πρόεδρος το μεγάλο πολιτικό δίλημμα της εποχής: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα μόνο σύνθημα, δεν είναι μια κουβέντα. Είναι η περιγραφή της επιτακτικότητας του κοινωνικού μετασχηματισμού με αυτούς ακριβώς τους όρους.
Όπου πολλά μπορούν να ειπωθούν για το τι είναι η βαρβαρότητα. Είπα προηγουμένως, πολλοί το έχουν περιγράψει η προσφυγιά, η δυστυχία, η φτώχεια, οι ανισότητες, το να δουλεύεις χωρίς μισθό, η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια, η κοινωνική και πολιτική ασφυξία, η κρίση της δημοκρατίας όλα αυτά είναι η βαρβαρότητα.
Αυτό που θα πρέπει εμείς να πούμε, εμείς να περιγράψουμε, εμείς να διαμορφώσουμε, εμείς να συγκροτήσουμε, εμείς να οργανώσουμε σε τελευταία ανάλυση, είναι ο ίδιος ο σοσιαλισμός ο οποίος δεν βρίσκεται σε ένα επέκεινα, δεν είναι μια υπόσχεση για το μέλλον, δεν είναι μια ιστορία που θα γραφτεί από κάποιους άλλους σε κάποια άλλη ζωή.
Είναι ο ίδιος ο καθημερινός αγώνας για τη βελτίωση συνθηκών ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας, είναι ο ίδιος ο αγώνας για την εργασία, για το μισθό, για το κοινωνικό κράτος, για να περιορίσουμε την επικράτεια του εμπορεύματος που διεισδύει σε κάθε μικρή χαραμάδα της κοινωνικής ζωής, των κοινωνικών αγαθών, του τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών μας.
Δυστυχώς στη χώρα μας αυτή τη βαρβαρότητα που προκαλεί αυτή η πολυδιάστατη κρίση, όχι απλώς τη διαχειρίζεται αλλά την επιτείνει και την εντείνει αυτή η απαράδεκτη Κυβέρνηση, αυτό το τραγικό καθεστώς Μητσοτάκη, ο οποίος ως Κυβέρνηση και ως Πρωθυπουργός αξιοποιούν ως πρόσχημα για την εγκαθίδρυση ενός σκληρού πολιτικού καθεστώτος, έχοντας βάλει μπροστά ένα κοινωνικό οδοστρωτήρα, που σαρώνει μισθούς, σαρώνει δικαιώματα, σαρώνει κοινωνικές δομές, σαρώνει το κοινωνικό κράτος, το Εθνικό Σύστημα Υγείας και γι’ αυτό τον λόγο γίνονται επικίνδυνοι όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει.
Γίνονται επικίνδυνοι για την υγεία, έχουν πλήρως αποτύχει στη διαχείριση της πανδημικής κρίσης, παρουσιάζοντας μια στην κυριολεξία επικοινωνιακή φούσκα, παρουσιάζοντας αυτή την αποτυχία με ένα τρόπο σχεδόν οργουελικής αντιστροφής της πραγματικότητας ως πολιτική επιτυχία.
Έχουν αποτύχει και γίνονται επικίνδυνοι για την παιδεία. Πάρα πολλοί και πάρα πολλές από εσάς έχουν μιλήσει γι’ αυτά τα ζητήματα, για τον τρόπο με τον οποίο η κα Κεραμέως στην πραγματικότητα προσπάθησε να αποσαρθρώσει, να διαβρώσει, να κατεδαφίσει τη δημόσια εκπαίδευση στη χώρα μας ιδιαίτερα με αυτές τις καταστροφικές επιλογές της ιδιωτικοποίησης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Είναι επικίνδυνοι για το περιβάλλον, το οποίο εξαφανίζεται αυτή τη στιγμή ως προβληματισμός, μπροστά στη νέα ενεργειακή κρίση και εκεί είναι ένα στρατηγικό διακύβευμα και ένα στρατηγικό στοίχημα για το ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία. Να μην ξεχάσει ότι βεβαίως χρειαζόμαστε αντιμετώπιση άμεση της ενεργειακής κρίσης, αλλά τούτο δεν μπορεί να διαγράφει από την σκέψη μας τις μεγάλες και αναγκαίες τομές που χρειαζόμαστε για την προστασία του περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.
Είναι επικίνδυνοι διότι έχουν φέρει την κοινωνία μπροστά στο φάσμα μιας νέας ανθρωπιστικής κρίσης μετά το 2015. Την ανθρωπιστική κρίση που εμείς αντιμετωπίσαμε με τα συγκεκριμένα μέτρα, με τις συγκεκριμένες προσπάθειες, τις παρεμβάσεις, την ξαναφέρνουν στο προσκήνιο, την ξαναφέρνουν στην επιφάνεια όχι απλώς ως μια μελλοντική απειλή, αλλά ως μια ζώσα πραγματικότητα για την κοινωνική πλειοψηφία.
Είναι ακριβώς γι’ αυτό που είναι σήμερα αναγκαία και επιτακτική η πολιτική αλλαγή στη χώρα. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι πολιτικές προϋποθέσεις, ξέρουμε ότι θα αναλάβουμε όμως πάλι στα δύσκολα. Έχουμε όμως ιστορική πολιτική και κοινωνική ευθύνη απέναντι στην κοινωνική πλειοψηφία να διαμορφώσουμε ένα πλατύ, δημοκρατικό, προοδευτικό, αριστερό ρεύμα εναλλακτικής λύσης, να διαμορφώσουμε ένα ρεύμα πολιτικής αλλαγής, ένα ρεύμα νίκης.
Και αυτό γίνεται με συγκεκριμένες προγραμματικές αιχμές, με την παραγωγή συγκεκριμένων πολιτικών γεγονότων και συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων. Δεν θέλω να επιμείνω στα προγραμματικά ζητήματα, στις πέντε δεσμεύσεις τις οποίες έθεσε χτες ο Πρόεδρος ως βασικούς άξονες αυτής της προγραμματικής πολιτικής αντιπαράθεσης, μαχητικής αντιπολίτευσης και ως άξονες για τη νέα νίκη και την πολιτική αλλαγή, είναι γνωστά.
Είναι η ανάγκη για κατώτατο μισθό στα 800 € και επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας που έχει σαρωθεί από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι η ανάγκη για μέτρα αντιμετώπισης της ακρίβειας, για μέτρα αντιμετώπισης του ιδιωτικού χρέους. Είναι η ανάγκη για ένα νέο κοινωνικό κράτος τόσο στην υγεία, όσο και στην παιδεία. Είναι η ανάγκη για στήριξη του πολιτισμού, είναι η ανάγκη για στήριξη της νέας γενιάς. Όλες αυτές οι προγραμματικές δεσμεύσεις, αυτή η βεντάλια των πολιτικών προγραμματικών αξόνων είναι που νομίζω ότι θα βγάλουν το ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία πιο δυνατό από τούτο εδώ το Συνέδριο και ικανό να διαμορφώσει αυτό το πολιτικό ρεύμα, της αλλαγής.
Θέλω να μιλήσω για μια άλλη προϋπόθεση αυτής της νέας νίκης, αυτού του πολιτικού ορίζοντα, του πολιτικού μετασχηματισμού, της πολιτικής αλλαγής και των αναγκαίων ριζοσπαστικών τομών. Θέλω να μιλήσω για το Κόμμα μας. Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι υπάρχει ένα παράδοξο του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία.
Το παράδοξο αυτό γεννήθηκε το 2012 όταν μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα ανατράπηκε το σύνολο του πολιτικού συστήματος με ένα τρόπο που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Μέσα σε ένα μήνα ο ΣΥΡΙΖΑ του 4,7% του 2009 μετατράπηκε στον ΣΥΡΙΖΑ του 16,5% και της διαμόρφωσής του ως Αξιωματική Αντιπολίτευση. Μέσα σε ένα μήνα αυτό το 16,5 έγινε 27,5% και αυτή η τεράστια εκτόξευση της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε τα πολιτικά και τα κοινωνικά δεδομένα στη χώρα.
Άφησε όμως πίσω της ένα κρίσιμο πρόβλημα το επισημάνθηκε και από προηγούμενους ομιλητές: το χάσμα μεταξύ της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και των οργανωμένων δυνάμεών του, της δυνατότητάς του δηλαδή να είναι γειωμένος με όλη την ένταση που απαιτείται, στην ελληνική κοινωνία.
Μετά απ’ όλα αυτά τα χρόνια το χάσμα αυτό κλείνει σιγά – σιγά μεταξύ της πολιτικής επιρροής και των οργανωμένων δυνάμεων, όμως έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας. Νομίζω ότι ένα Κόμμα δεν μπορεί να είναι απλώς και μόνο η ηγεσία. Ένα Κόμμα είναι τα μέλη του, οι άνθρωποί του. Όχι οι εκπρόσωποί του στους κοινοβουλευτικούς ή τους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά στους φορείς της κοινωνικής εκπροσώπησης, στην Αυτοδιοίκηση, στα Κινήματα, στις συνδικαλιστικές Οργανώσεις, στους επιστημονικούς Συλλόγους.
Νομίζω ότι σε αυτή την απάντηση της διεύρυνσης του ποιοτικού μετασχηματισμού, της ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να απαντήσει η στρατηγική αυτή σύλληψη της διεύρυνσης του 2019. Να μετασχηματίσουμε το Κόμμα μας από ένα Κόμμα στελεχών, σε ένα Κόμμα πραγματικά μαζικό, εργατικό, λαϊκό, προοδευτικό, δημοκρατικό, αριστερό.
Ξαναλέω ότι έχουμε μπροστά μας ακόμη πάρα πολύ δρόμο για να επιτύχουμε αυτό τον στόχο, αν και έχουν γίνει συγκροτημένα και οργανωμένα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε ακόμη πάρα πολύ δρόμο στα Συνδικάτα, στις εργατικές Οργανώσεις. Δεν έχουμε ακόμη την παρέμβαση εκείνη που θα θέλαμε.
Είμαστε σε ένα δρόμο να διαμορφώσουμε όρους για να ενισχυθούμε, δεν είμαστε όμως εκεί που θα μπορούσαμε κατά τη γνώμη μου να είμαστε. Το ίδιο ισχύει για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, υπάρχουν κενά τα οποία το Κόμμα μας πρέπει να καλύψει μέσα στην κοινωνία, μαζί με την κοινωνία σε μια κοινή πορεία.
Το ίδιο ισχύει στη Νεολαία, στα Κινήματα τα νέα που αναδύονται σήμερα. Έχουμε παρατηρήσει ότι όλο το προηγούμενο διάστημα έχουν διαμορφωθεί δυναμικές στην ελληνική κοινωνία, παλαιότερα δηλαδή στη δική μου περίοδο ως φοιτητής, αυτός που πρωταγωνιστούσε στους αγώνες της Νεολαίας ήταν το φοιτητικό Κίνημα. Ξέρετε για τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του 2006-2007 απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 στο αντιπαγκοσμιοποιητικό Κίνημα.
Σήμερα, αυτό το οποίο προδιαγράφεται και το οποίο επί της ουσίας ήδη συμβαίνει στη νεολαία, είναι ότι παίρνουν τον πρώτο λόγο κινήματα τα οποία θεωρούνταν ακόμα και πριν 15 χρόνια ως δευτερεύουσας σημασίας: Το φεμινιστικό κίνημα, τα ΛΟΑΤΚΙ κινήματα, ο αγώνας απέναντι στην πατριαρχία, η διαμόρφωση γραμμών φυγής απέναντι στη λογική του συστήματος και της οργάνωσής του.
Όλα αυτά τα κινήματα είναι που συγκινούν και διεγείρουν τη νεολαία και αυτό το κόμμα μας πρέπει να το αντιληφθεί, πρέπει να το αγκαλιάσει, πρέπει να το εγκολπώσει, πρέπει να το συνδιαμορφώσει σε κοινή κίνηση με τη νεολαία. Θα διαμορφωθεί πάρα πολύ σύντομα στον κόσμο της νεολαίας. Ήδη υπάρχουν τα πρώτα σκιρτήματα κι ένα κίνημα για τη στέγη.
Νέα προβλήματα που αναδύονται σε μια κοινωνία το 2022, η οποία σε τίποτα δε μοιάζει με τις κοινωνίες που γνωρίσαμε πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση. Έχουμε μπροστά μας, όμως και μια πολύ μεγάλη πρόκληση σαν κόμμα και σας καλώ να το σκεφτείτε αυτό.
Έχουμε μπροστά μας αυτή τη νέα ανθρωπιστική κρίση, την οποία παράγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και είναι αποτέλεσμα της κάκιστης, της απαράδεκτης διαχείρισης αυτών των πολλαπλών και πολυδιάστατων κρίσεων που περιέγραψα προηγουμένως: Το φάσμα της ανθρωπιστικής κρίσης. και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, πρέπει να οργανώσουμε ένα ισχυρό δείκτη κοινωνικής προστασίας, ένα ισχυρό δείκτη κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως ξανακάναμε στο παρελθόν.
Και νομίζω ότι αυτή πρέπει να είναι από τα πρώτιστα καθήκοντα και από τις πρώτιστες δεσμεύσεις του κόμματός μας, αν θέλει να είναι πραγματικά χρήσιμο για την κοινωνική πλειοψηφία, πραγματικά χρήσιμο για τους εργαζόμενους, πραγματικά χρήσιμο για τους άνεργους, για τα μικρά και μεσαία νοικοκυριά που ασφυκτιούν υπό το βάρος αυτής της κρίσης.
Κι όλα αυτά, συντρόφισσες και σύντροφοι, πρέπει να τα επιτύχουμε αλλάζοντας, κατανοώντας ότι οι Οργανώσεις μας δε μπορούν να είναι απλώς λέσχες συζητήσεων. Πρέπει να είναι παραγωγοί πολιτικών γεγονότων μέσα στην κοινωνία, παραγωγοί πολιτικών γεγονότων εκεί που ζει και αναπνέει η κοινωνική πλειοψηφία.
Και όλα αυτά επίσης πρέπει να τα επιτύχουμε, διαρκώς μετασχηματιζόμενα. Δε μπορούμε να μείνουμε οχυρωμένοι πίσω από παγιωμένες και παγωμένες ταυτότητες, οι οποίες περνιούνται σήμερα ως ένας νέος, δήθεν ριζοσπαστισμός. Πρέπει να πιάσουμε το νήμα των αγώνων για την κοινωνική χειραφέτηση, αλλά να δούμε ότι η κοινωνία, οι παραγωγοί, οι πολιτικοί, αλλάζουν. Και αλλάζουν με ταχύτητες οι οποίες είναι τεράστιες.
Διαμορφώνονται νέες ταυτότητες, διαμορφώνονται νέοι ριζοσπαστισμοί, διαμορφώνονται νέες κοινωνικές ροές, μεταλλάσσεται η κοινωνία, κατατμίζεται η κοινωνία και παράγεται μια επιθυμία δημοκρατίας, παράγεται μια επιθυμία δημοκρατίας η οποία είναι στην πραγματικότητα ο οδοδείκτης για το κόμμα του μέλλοντος.
Είναι αυτή η νέα πραγματικότητα, που έρχεται να αναγνωρίσει, ν’ αγκαλιάσει, ν’ αφουγκραστεί την πρόταση για ένα κόμμα ανοιχτό, για ένα κόμμα των μελών του, για ένα κόμμα συμμετοχικό, για ένα κόμμα δημοκρατικό. Και νομίζω ότι είναι αυτή η νέα πραγματικότητα την οποία έρχεται ν’ αφουγκραστεί και η πρόταση του συντρόφου Προέδρου.
Είναι το αυτονόητο της δημοκρατίας, είναι το αυτονόητο της πολιτικής συμμετοχής, της ισότητας, του ενεργού πλήθους των μελών, το οποίο ναι μεν δε θέλουμε μόνο να ψηφίζει, αλλά θέλουμε να συμμετέχει, θέλουμε να δημιουργεί πολιτικά γεγονότα. Αλλά θέλουμε και να ψηφίζει.
Διότι, πολλοί λένε: Πώς; Ποιος; Όλοι; Και η απάντησή μου είναι η εξής και μ’ αυτό θέλω να κλείσω, επειδή έγινε πολύς λόγος για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ μετά τη χρήση της δικής της αποστροφής από τον Πρόεδρο χτες. Παραφράζοντάς την, θα μπορούσα να πω ότι ναι, προτιμώ χίλιες φορές, εκατό λανθασμένες αποφάσεις των ενεργών μελών, σε σχέση με μια σωστή απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής.
Σας ευχαριστώ.